Het jongetje dat de messen telde – Fragment #1

Een hele week lang zetten we ‘Het jongetje dat de messen telde’, de debuutroman van Stephaan Margodt, in de kijker. De komende dagen vergasten we je op fragmenten, filmpjes en een blik in Stephaans werkkamer. Vandaag een eerste fragment: het prille begin van de roman.

Engelen zijn mottenballen voor het hart, beweert mama. Ik geloof haar niet. Engelen zijn een verzinsel. Mijn hart is een gatenkaas. Emmental.

Ik weet niet hoe laat het is. De woonkamer baadt in clair-obscur en is door het mohair van de overgordijnen en het pvc van de rolluiken afgesneden van de buitenwereld.

Is het nog klaar buiten, of is de schemering al ingetreden en schuift de avond traag in de nacht? En zou het gesneeuwd hebben?

Hopelijk krijgen we morgen een witte kerst. Een sneeuwtapijt dat alles toedekt. Een fonkelend tapijt dat de sterren van de hemel weerspiegelt. Wit en zwart en de eindeloosheid daartussen. Mama legde alle klokken stil en drapeerde een donkere doek over de spiegel. Zo had ze het van haar grootmoeder geleerd. Haar grootmoeder zaliger. Om boze geesten te bezweren. Om de ziel van de overledene niet in verwarring te brengen. Een spook in huis is nooit plezant.